Би хятадын хөдөөгийн тосгоны ядуу айлд төрсөн юм. Гэр бүл маань ядуу байсан болохоор амттан, тоглоом битгий хэл, дараагийн хоолоо хэзээ идэхээ ч заримдаа мэддэггүй байв. Багаасаа би эгчийнхээ өмсдөг байсан хувцсыг өмсдөг байсан. Эгчийн минь хувцас ихэвчлэн надад хэтэрхий томдоно. Үүнээс болж ангийнхан минь намайг шоолон, надтай цуг тоглодоггүй байлаа. Хүүхэд нас минь гашуун дурсамжтай байсан. Том болоод би нэртэй хүн болж, их мөнгө олно. Бусад хүнээр өөрийгөө дорд үзүүлэхгүй гэж би тэр үеэс эхлэн дотроо шийдсэн билээ. Гэр бүлд минь ямар ч мөнгө байгаагүй учир би дунд сургуулийнхаа төгсөлтөөс өмнө сургуулиа орхихоос аргагүй болов. Би эмийн үйлдвэрт ажиллахаар мужийн хот руу явлаа. Илүү их мөнгө олохын тулд би байнга оройн 9-10 цаг хүртэл ажилладаг байв. Гэхдээ олдог мөнгө минь өчүүхэн байлаа. Дараа нь би эгчийгээ ногоо зараад миний нэг сард олдог мөнгийг таван өдөрт олж чадсан гэж сонсоод, эмийн үйлдвэр дэх ажлаасаа гарч, ногоо зарахаар явсан юм. Хэсэг хугацааны дараа би жимс зарвал бүр ч их мөнгө олж болно гэдгийг мэдсэн тул жимс худалддаг бизнес эхлүүлэхээр шийдлээ. Нөхөр бид хоёр гэрлэснийхээ дараа зоогийн газрын бизнес эхлүүлсэн. Одоо би зоогийн газартай болсон юм чинь бүр ч их мөнгө олж чадна гэж би бодож байв. Тодорхой хэмжээний орлого олж чаддаг болмогц аяндаа бусдын хүндлэл, бишрэлийг олох байсан. Бусад хүн намайг хүндэтгэлтэйгээр харахын зэрэгцээ, би илүү сайхан амьдралаар амьдарч чадах байсан юм. Гэвч бизнесээ хэсэг хугацаанд эрхэлсний дараа зоогийн газар ажиллуулаад их мөнгө олж чадахгүйг би олж мэдлээ. Тэгээд сэтгэл зовж эхлэв. Хэзээ би бусдад бишрүүлэхээр амьдралаар амьдарч чадах юм бэ?